Het is een verschil van dag-op-nacht: waren de bootjes vorige week op één hand te tellen, dit weekend lijkt ’t hoogseizoen op het IJsselmeer. Maar het is dan ook wel heel erg lekker weer.
Sinds mei 2005 was Riet niet meer aan boord geweest. En voor het eerst zeilde ze (eindelijk) een mooi tochtje mee: M’dam – Enkhuizen – M’dam. Het was genieten. Toch?
Omdat Chrisje hard moet studeren, ben ik vandaag alleen met een paar mannen ’t water op geweest. Roel en Roeland zijn de gelukkige deelnemers op het eerste lentetochtje van dit jaar. En zie ze eens genieten! (Op de bekende plek vind je meer foto’s.)
Het is wat gepuzzel om uit de winterbox te komen: de afgebroken meerpaal maakt dat onze bakboord buurman met z’n landvast aan onze stuurboord paal hangt. Klinkt ingewikkeld? Bekijk de foto van gisteren maar.
Gelukkig is de buurman ook net aan boord, dus kan hij helpen met puzzelen. En niet veel later liggen we weer lekker in onze eigen box.
Eigenlijk valt er niet zoveel te doen: alleen de zeiltjes erop, en varen maar! En als we vertrekken is het weer nog erg lekker. Het zonnetje schijnt zelfs. In de loop van de paar uurtjes die we op het praktisch lege Markermeer doorbrengen, merken we toch dat het nog best een beetje afzien is. Maar wel heel erg lékker afzien! Wiiihaaa…
Deze zondag waait ’t een beetje hard. Met windkracht 7, regen hoosbuien én deze temperaturen is het niet erg comfortabel zeilen. Zaterdag is een ander verhaal. Want met een briesje van 4-5 Beaufort en alleen wat lichte miezer krijg je ons ook in december het water wel op. Van harte, zelfs!
Ik moet toegeven: zo verschrikkelijk comfortabel is het, met een maximum van 12 graden Celcius, niet. Die warme kop thee is hard nodig en we hebben ons dik ingepakt.
Maar Chrisje & ik, ooit samen begonnen als mooi-weer zeilers, genieten er enorm van. Al regent smerig ’t gedurende de laatste uurtjes ervan, we hebben een zalig ‘nazomers’ zeilmiddagje. En dat in december.
Het voordeel van zeilen in de nazomer ok, herfst is dat het bijna altijd lekker waait. Zo ook dit weekend: zaterdag blaast een stevige Zuidwester ons met een bakstag-koersje naar Enkhuizen, zondag blaast de inmiddels West-noordwesten wind ons nog harder terug. (Bekijk onze trackfile, als .kml voor Google Earth.)
In Enkhuizen vind je één van onze favoriete zeilerscafeetjes: het Ankertje. Sinds het vertrek van de oude barkeepster was het daar echter nooit meer zo overdreven gezellig. Het leek dus wel veilig om hier zaterdagavond binnen te stappen.
Ik hoor mezelf nog zeggen: “Nee, nu écht alleen een koffie.” (Laat ’t niet zo’n nachtelijke slemppartij worden als de vorige keer dat ik dat zei.) Een goed voornemen waar helaas (suprise, surprise) weer niks van kwam. Mede dankzij de heren van ZV de Rukwind uit Durgerdam. Cheers mannen, op een succesvol rondje Noord-Holland.
Sinds vorige week kan het nog simpeler: Je opent gewoon m’n speciale .kml rechtstreeks in Google Maps.
Vanwege het enorme pleurisweer afgelopen zaterdag, maken we alleen zondag een lekker herfstrondje. Het is die zondag nog steeds erg grijs. Maar, zoals op de foto hiernaast wel te zien is, een klein streepje zon weet zich even tussen de wolken door te friemelen. Heel even. En daarna begint het gelukkig genadeloos te druilen.
Afgelopen weekend* zeilen Chrisje & ik in de loop van de zaterdagmiddag richting Hoorn. Het waait zalig – zo’n 5-6 pal uit het Oosten – en met een halvewinds koersje zijn we binnen een paar uurtjes in de oude binnenhaven.
Ondanks de grijze luchten en het eind van het seizoen is het daar nog knap druk: we liggen drie schepen van de wal.
Aan boord eten we onze eerste herfst-stamppot en besluiten nog eventjes aan wal te gaan voor een lekker kopje koffie. (En nee, dat was niet bedoeld als eufemisme: Ik begon écht met een kopje Oud-Hoornse gezelligheid.)
De koffie bij het Schippershuis smaakt echter niet naar méér. Dus moet -ie maar weggespoeld worden met een biertje. Of een glaasje bruine rum met ijs. Juist als we denken dat het wel genoeg is, raken we in gesprek met eerst één, toen twee en uiteindelijk drie rasechte solozeilers.
Ik heb altijd een mateloze bewondering voor ze gehad: die eenzame zeiler (die kromgebogen over zijn roer tegen de wind zichzelf een weg baant…) Bijna altijd zijn ’t kerels, altijd verknocht aan het zeilen en hun boot in het bijzonder. Vaak kom je ze tegen in sluizen, waar ze uiterst behendig in hun eentje hun bootje aanleggen. Soms bezeilen ze oceanen in in eentje, vaker vind je ze ieder weekend op het IJsselmeer. Ze lijken een beetje op kluizenaars, maar dan te water.
Er waren een hoop van deze solisten in Hoorn. (De meest bekende, wereldberoemd in Nederland en Siberië, was er overigens niet. We kwamen hem wel tegen eerder in IJmuiden, waar hij aan een nieuw project schijnt te werken.) En drie van die solisten zitten nu naast ons aan de bar.
Wat drijft de solozeiler? Het helderste antwoord dat we krijgen op die vraag is: “Ik moet dat gedoe met die bemanning niet meer.” We krijgen wel andere verhalen. Dankzij die mooie verhalen van de drie heren in Hoorn wordt het ietsje later dan gepland. En nadat ’t Schippershuis de bar en z’n deuren sluit, maken we zelfs nog even met z’n vijfen de laatste slokken Bowmore soldaat, aan boord van ons bootje.
De volgende dag zouden we met vier boten richting Lelystad kruisen, waarna Chris & ik voor de wind huiswaards kunnen keren. Van dat plan komt helaas niet zoveel: de lange nacht eist z’n tol en ik ben blij als ik, met een knoop of acht, rechtstreeks de Gouwzee binnenvaar.
Solozeilen: ’t Is niks voor mij. Ten eerste ben ik veel te gelukkig dat Chrisje en ik deze passie delen. Ten tweede is het in je eentje pas gezellig als je je lotgenoten in altijd dezelfde kroeg tegenkomt. En tot slot valt ons bootje écht niet alleen te varen: Het is een werkboot, eentje voor (minimaal) twee.
* Ja, ik weet ’t: De blogposts zijn nogal vertraagd tegenwoordig. Ik beloof beterschap!
Het is de afgelopen weken wat rustig geweest op de site. Volledig onterecht, want we hebben prachtige zeilweekendjes gehad.
De laatste dag van september kruisen Chrisje en ik het hele Markermeer over. Zaterdag naar Muiden, maar via Almere. Daar is het namelijk altijd voortvarend shoppen, vooral aan het einde van het vaarseizoen. En dat bleek weer niks tegen te vallen.
Muiden viel wél een beetje tegen. We hadden er vorig jaar nog een erg leuke avond gehad; dit jaar blijk je er echter helemaal niet meer zo gezellig in het stadje te kunnen liggen. De hele kade is tegenwoordig gereserveerd voor de commerciële Bruine vloot. Noodgedwongen kwamen we dus in de jachthaven, herstel, de Koninklijke terecht. Nou hou ik al niet van jachthavens. En vanwege het hoge aardappel-in-de-keel-gehalte en het feit dat je daar niet meer op strompelafstand van Graaf Floris ligt, vin’k die van Muiden echt nie zo leuk. De zwaar overtrokken prijs voor een overnachting draagt daar zeker aan bij.
Zondag varen we eerst Lelystad, waar we treffen met wat familie voor een gezellige lunch in ’t Dijkhuisje. De terugweg naar Monnickendam weten we nét de dikke buien te ontwijken, maar op veilige afstand bewonderen een indrukwekkende wolk met daarin én enorme stortbuien én donder & bliksen én een regenboog én een kleine waterhoos.
Afgelopen weekend vaar ik twee losse daagjes: eentje met “de mannen” en eentje met Chrisje. Allebei de dagen maken we een rondje Pampus. Maar de dagen zijn qua omstandigheden aardig verschillend.
Op zaterdag was een neerslagkans van 90% voorspeld. Het blijkt echter een stralende dag, met veel bewolking om ons heen. De niet-voorspelde windkracht 7 blaast het Markermeer echter mooi schoon en we genieten (zichtbaar) van een stevig nazomer-tochtje.
Zondag had een zonkans van 60% of meer. Tegen de 5 Beaufort kruisen we dik ingepakt naar Pampus. Pas in de loop van de namiddag, als de wind wat gaat liggen, komt het zonnetje pas door de grauwe wolkendeken. Maar dan is het ook echt heerlijk: Op de kleinere spi sturen we zeer ontspannen vanaf Pampus naar huis.
Met een nieuwe giek, gerepareerde zeiltjes, een opgeladen iPod en een prima weersvoorspelling kan het zeilweekend bij voorbaat al niet meer kapot. En da’s maar goed ook, want GJ komt een eindelijk een paar daagjes meezeilen.
De weersvoorspelling blijkt langzamerhand van prima bijgesteld naar warrig: de “1-4 ZO”, of was het nou “2-5 NO krimpend naar N” geeft ’t al aan: Men heeft geen idee – en dat blijkt. Desondanks kunnen we lekker zeilen. Kruisend tegen de overwegend noordelijke wind varen we zaterdag naar Enkhuizen. De volgende ochtend kruisen we tegen de wederom niet-voorspelde zuid-oosten wind in, via de sluis bij Lelystad.
Zondagmiddag belanden we in een absolute windstilte die doet denken aan de afgelopen 24-uurs. Dit keer mag gelukkig wel de motor bij. En we houden het gelukkig het hele weekend grotendeels droog. (Al geldt dat niet helemaal voor de gezellige zaterdagavond in Good Ol’ Enkhuizen, die als altijd vrij ‘vochtig’ verliep).
Zaterdag varen we vroeg in de ochtend uit Schevingen weg. De zee is nog steeds erg woelig en we zijn blij dat we de stroom mee hebben, want de wind is net te noordelijk om rechtstreeks naar IJmuiden te zeilen. Maar met een paar grote slagen weten we ’t toch behoorlijk snel te doen.
Hoog aan de wind, sturend tussen de “paaltjes” door, met nu en dan een lekker zonnetje op dek, passeren we enkele jachten die veel vroeger dan wij vertrokken zijn. En met de kentering van het tij zeilen we tussen de pieren naar binnen.
We gaan vlot door de sluis bij IJmuiden en zitten weer op zoet water. En na het motortochtje door het Noordzeekanaal komen we aan in het bruisende Amsterdam. Het bruist dit keer wel heel erg, is hier iets aan de hand dan? 🙂
Vlak voor borreltijd leggen we aan in de sympathieke kleine jachthaven W.V.S. Aeolus. Een handig plekje, want die avond kunnen we, met Wilfred maar helaas zonder Iris, terecht in het bijzonder restaurant Hotel de Goudfazant – nu eens wél op loopafstand en niet voor niks met lovende recenties.
Op zondag is het nog even “knokken” voor de Oranjesluis en daarna op het drukke Markermeer. Wat een boel bootjes opeens weer, hier op dit watertje! Maar het water is wel lekker vlak, het windje rustig en het zonnetje comfortabel. We komen op tijd aan in thuishaven Monnickendam voor een lekker vers gebakken visje, waarna we de boot leeghalen en vertrekken naar huis. Een heerlijke zeilvakantie, dat was het zeker. Wanneer is het weer weekend?
