Van Dover naar Eastbourne is niet zo’n enorme tocht. Die 45 zeemijl zou in theorie tussen ontbijt en borrel gevaren moeten zijn. In theorie.

Weather permitting, of course

Het weer zit niet zo mee: Het waait lekker, maar pal op de neus. De golven zijn niet hoog maar wel stijl. En de aanvankelijk blauwe lucht betrekt na een uur al flink, om later heel veel regen uit donkere wolken te laten plenzen. In de buien zwelt en draait de wind, waardoor het rak dat eerst over stuurboord gevaren wordt, over bakboord uitkomt.

Helaas wil het laveren nog steeds niet opschieten. Dus missen we het tij. Zó erg zelfs dat de stroom aan het eind van de rit weer meezit: Na twaalf uur hakken tegen wind en golven arriveren we, moe maar voldaan, in Eastbourne. Daar hebben we nog net de energie voor één boordborrel, ruim ná de avondmaaltijd die eerder onder helling werd gekookt en met één hand aan de helmstok is genuttigd. We hebben alles gezeild, dat wel.

Dragrace naar Brighton

De volgende dag houden we het kort maar krachtig. In twee efficiënte slagen rammen we rakelings om Beachy Head, voorbij de Seven Sisters, tussen de vele vlaggetjes van de ‘lobster pots’ door, rechtstreeks op de pieren van Brighton Marina. En snel!

Het tweede, langste rak is bijna halve wind en we trimmen het bootje gemiddeld (!) op 7 knopen. En dat ondanks de uitgezeilde lappen. (Wat zou ze lekker zeilen als we eens wat nieuwe, strakke doeken aanschaften.) Die 38-voeter die ons even voorbij dacht te varen, heeft flink z’n best moeten doen. Kom dan, jôh! Heerlijk.

Na de inmiddels traditionele lunch bij Gourmet Fish & Chips in de Marina, eten we ’s avonds middenin de gezellige stad op één van de vele terrassen. We wandelen over de pier in de avondzon, shoppen nog wat bij de 24-uurs supermarkt bij Waterfront en duiken er op tijd weer in. Want morgen varen we de Solent op, naar Portsmouth? Of blijven we een dagje liggen om uit te rusten? Want op Wight kon het wel eens heel gezellig gaan worden.

Wanneer we wakker worden in Breskens is het meteen duidelijk: De wilde wind van de afgelopen dagen is getemd. En eenmaal op zee blijkt dat iedereen hierop heeft gewacht. Want honderden boten varen tegelijk de Westerschelde af, naar het zuiden.

Zoveel boten zagen we vroeger wel tegelijk op het Markermeer en tegenwoordig op het Haringvliet. Zo’n drukte maakten we op zee niet eerder mee, maar we vermaken ons kostelijk: want ondanks de uitgezeilde lap aan de mast loopt het bootje nog vele andere voorbij.

Oostende

In onze favoriete Belgische havenplaats is het volop zomer. De boten liggen 6-dik gestapeld en Robèrt heeft weer van alles bij elkaar te blèren. Het is een gezellige en ook weer zeer nuttige stop: nadat de vriendelijke bezorger van de General Stores aan boord is geweest, varen we vanmorgen verder zuidwaarts met een boot vol met verse Jupiler (e.a. belastingvrije lekkernijen).

Op het moment van schrijven weet ik nog niet in welke haven we vandaag gaan uitkomen. De wind is erg mild, uit onduidelijke maar vooral ongunstige richting. En ondanks de twee bruinvissen die ons net kwamen begroeten is Dover toch wat ver om helemaal op de motor te doen.

Donderdag stappen we aan boord terwijl ’t flink waait. Diezelfde avond krijgen we bovendien een paar lelijke buien over. En ook de volgende dagen is het vies: teveel, onvoorspelde wind uit het zuidwesten.

Het zuidwesten is natuurlijk precies de kant waar we naartoe willen. Het liefst zonder recht tegen wind en golven te moeten vechten. Dus een alternatief plan is snel getrokken: we gaan binnendoor, via Zierikzee en, als het moet, verder binnendoor langs Veere en Middelburg. En het blijkt te moeten.

In Zierikzee wordt het natuurlijk weer veel te gezellig als we Marcel van de Live treffen. Dus als we de volgende dag lekker fris (ahum) op tijd (ahum!) verrekken, zijn die 35+ knopen wind op de Oosterschelde ruim voldoende reden om verder binnendoor te gaan. En dan gaan we ook maar helemáál door: Om acht uur ’s avonds steken we nog eventjes de Westerschelde over en varen we, net op tijd voor de avondmaaltijd bij zonsondergang, de jachthaven van Breskens binnen.

Vanuit Utrecht komen we gelukkig nog wel weg, afgelopen zaterdag. (Voor hetzelfde geld was de weg geblokkeerd geweest door allemaal roze fietsers.) Als we eenmaal bij het bootje aankomen, blijkt het daar gelukkig droger dan in het midden van het land. Maar echt stralend is het nog niet. En dat blijft ook zo.

Er is ook niet teveel wind. Maar op de grote genua en later de halfwinder maken we genoeg knoopjes. Gestaag glijden we over het Vuile Gat langs het eilandje Tiengemeten, van waar de natuur ons breeduit toelacht: Tussen de schotse koeien (met kalfjes) fladderen en schreeuwen fazanten. Of zouden dat, heel toepasselijk, echte “famous” grouses geweest zijn?

Een jaar of 10 geleden voeren we, op een klein gehuurd bootje, ook hier op ditzelfde water. Toen aten we een lekker visje in Stad aan ’t Haringvliet, waar we overnachtten in het kleine binnenhaventje. Het visje viel destijds niet helemaal oké, maar dit kleine stadje wilde ik graag weer terugzien. Helaas is het betreffende eetcafé niet meer te vinden en de binnenhaven inmiddels expliciet “niet voor passanten”. Dan varen we liever ietsje terug, om in bruisend (not!) Den Bommel te overnachten. En ondanks de dorpskermis is het daar heerlijk rustig.

Zee of lunch?

Zondag is weer een frisse dag. We kiezen ervoor om niet, samen met de Marea Alta, de zee op te gaan. In plaats daarvan doen we een lekkere lunch bij Berrisz in Stellendam, varen rustig terug naar de overkant en doen daarna nog een borreltje bij de buurvereniging Helius.

Een prima eerste weekendje op ’t Haringvliet, zo. Komend (lang) weekend varen we wél weer “op zout”; waarschijnlijk naar Scheveningen en IJmuiden, waar we de thuiskomers van de Live hopen te treffen.