Na de wijze lessen bij Bill op de thee en een maaltijd bij de yachtclub van Weymouth, varen we de volgende ochtend in een paar uur snoeihard de Solent op. We sjokken wat door het mooie Yarmouth, genietend van het zomerse eilandgevoel en het klasseverschil met Weymouth (véél betere fish and chips). En na een goede nacht slaap zeilen we sloompjes, via Lymington voor lunch, vol tegen de Solent-stroom naar Portsmouth.

Portsmouth is een enorme haven die van groot (historisch) belang is voor de Britten. Er is van alles te zien en dat doen we dus niet: Om 03:30 uur lokale tijd gaat de wekker weer. We moeten door, richting het oosten. Erg jammer, maar we hebben in elk geval de volgende keer op de Solent nog genoeg te ontdekken.

East Passage

Het is nog pikkedonker als we de haven uitvaren. Over de Solent varen al de nodige joekels van vrachtschepen. En als we na anderhalf uur de Solent afvaren ontdekken we nog twee zeilboten met het zelfde vaarplan. Da’s altijd fijn, want dan weet je in elk geval dat je samen een rekenfout hebt gemaakt.

Inmiddels zitten we voorbij de helft van de “East Passage”, een vaarplan op een aansluitende reeks getijdenstromen die het mogelijk maken om extra lang het tij méé te hebben: vanaf The Looe Channel, de oostuitgang van de Solent, tot vlak voor Dover kun je stroming in de rug houden – als je maar wel doorvaart. En dat is sinds vanmiddag een beetje een probleem: Er is bijna geen wind meer.

Exmouth is niet alleen een beetje jammer vanwege z’n lastige aankomst. De wind is er ’s avonds bovendien te koud om echt van het wijdse uitzicht te genieten. Het eten (steak uit Brixham) smaakt er gelukkig wel prima! Na een kort en niet heel relaxed nachtje aan de mooring rammen we, niet helemaal lekker op de tijstroom, door naar Weymouth. En daar blijven we een nachtje extra, vanwege de voorspelde ZW 7 Beaufort die ons niet zou helpen om vanuit het westen de Solent op te varen.

De verwaaidag wordt nuttig besteed met een bustocht over het schiereiland van Portland, tot aan het zuidelijke puntje “Portland Bill”. Een desolate en fotogenieke plek. Met deze wind en stroming zou de eerder genoemde race aldaar bovendien voldoende visueel spectakel op moeten leveren. En dat gebeurt zeker: Tot vier keer toe zien we een onfortuinlijke zeiler z’n boot nét niet krap genoeg de “binnendoor-route” nemen. Vier keer gaat het mis, maar loopt het gelukkig zonder zichtbare schade af.

Binnendoor

Bij Portland Bill heb je de keuze tussen enkele mijlen omvaren, of binnenlangs de op z’n minst rommelige, meestal gevaarlijke maalstromen af te steken. En als je ook maar ietsje meer dan de aangeraden 50m uit de rotsachtige kustrand vaart, sleurt de vreselijk sterke getijstroom je genadeloos mee de wasmachine in. Binnen een kwartier wordt een weerloos zeilbootje alle kanten op geslingerd, door grote golven overspoeld en mijlenver uit de kust gezet. Op z’n minst loopt het ego van de schipper een flinke deuk op, maar het kan ook erger.