We doen een dagje Deauville, waarbij het ineens zulk mooi weer is dat we het grootste deel van de dag op het strand doorbrengen. We sjokken verder wat door de dure en bruisende hoofdstraat en over het mooie marktje, lunchen op het terras en doen inkopen voor het Cobb-diner dat we aan boord van de Marea Alta verorberen.

Charmante stadjes

De volgende dag varen we helemaal naar Trouville. Of eigenlijk, we blijven gewoon nog een dagje liggen om ook het oostelijke van deze twee aangrenzende badplaatsen te verkennen.

Trouville is net zo charmant maar iets minder chique. Je ziet er minder kakwijven (femmes de merde?) en dure voitures dan in Deauville. Het centrum zit vol met gezellige restaurants, een grote vismarkt en een lange, ietsje vervallen boulevard. Allemaal iets meer “accessible”, zou je kunnen zeggen.

Toilet is ook een Frans woord

In de morgen worden er bovendien nog bootschappen gedaan in Deauville Marina: Ons relatief nieuwe Jabsco toiletpompje heeft het na al die tijd toch begeven. Er zullen wel enkele rubbers vervangen moeten worden, dus ik koop noodgedwongen een complete set met revisie-onderdelen à € 55. Waar ik verwachtte maar enkele te vervangen, vernieuw ik uiteindelijk bijna alle onderdelen voordat het rotding weer goed werkt. In plaats van een half uurtje werk ben ik bijna twee uur met het hele pompsysteem aan het prutsen. Een behoorlijk merde-klusje, maar wel dankbaar.

Onderweg naar Brighton viel de laatste uurtjes de wind weg. En tijdens dat laatste stukje hield de motor zich een paar keer voorzichtig in. Sinds vorig jaar weten we goed dat dit “serieuze poep” is: er kan water en smurrie in de diesel zitten. En geen van beide is goed.

Zwarte smurrie

In Brighton check ik samen met Ard van de Ace de beide filters. Er zit vocht in de diesel. En het eerste filter blijkt inderdaad smurrie te bevatten: het vieze zwarte slijm van bacteriën die leven – hoe ongelooflijk ook – in de diesel. We vervangen het filter in de hoop dat het nog een restje van vorig jaar is. Maar helaas.

Wanneer Chrisje en ik maandag Cowes aanlopen, weigert de motor botweg om te starten. En de oorzaak is duidelijk: Het kommetje van de waterscheiding ziet wederom troebel, ’t is wéér mis met de diesel.

Poging twee

Voordat we ons door de Harbour Master naar binnen laten slepen, doen we eerst zelf een poging: Terwijl Chrisje ons heen-en-weer zeilt over de Solent, vervang ik het filter (opnieuw) en ontlucht ik de motor. Vlakbij de haveningang proberen we te starten. En wat denk je? Hij doet het!

Als de sodemieter laten we het grootzeil zakken en draaien de eerste jachthaven in. En vóór we goed en wel vastliggen zet ik de motor weer uit, om te voorkomen dat er nog meer smurrie of water door het systeem gaat.

Nietsvermoedend

Zo’n 10 minuten later loopt een nietsvermoedende man over de steiger, in een overall van Volvo Penta. Zo’n monteur is natuurlijk snel getackeld en de afspraak voor de volgende morgen makkelijk gemaakt:

Om 9:00 uur slepen ze ons naar de werksteiger van RHP Marine, iets verderop aan de rivier Medina. Daar wordt de dieseltank geleegd en schoongemaakt. De filters en de waterscheiding worden vervangen, de ring van de tankdop wordt vernieuwd, de diesel ververst en het vertrouwen in de motor grotendeels hersteld. Het is ongeveer 13:00 uur en we kunnen door naar Yarmouth.

Zonnetje

Ze lijkt weer te lopen als een zonnetje, maar voor de zekerheid vaar ik even een stukje de Medina op. Da’s sowieso lekker bootjes kijken, want het ligt vol met Swans en ander moois. (Doekje?) Even lijkt het onze verbeelding maar al snel kunnen we er niet meer omheen: de toeren vallen telkens terug, er is nog iets mis. Terug naar RHP Marine.

Inmiddels is het 15:00 uur geweest en Chrisje heeft de beurt om even ’t durp in te sjokken. Het probleem met de motor is gevonden in de aansluiting van de leidingen op de tank. En er ligt een plasje diesel in de bilge. Maar het komt goed.

Vakantie

Ik zit in korte broek op dek. Het zonnetje schijnt en er komen continu mooie bootjes langsvaren. Ik klaag niet: We hebben alle tijd en enorm vakantie!

Inmiddels is het 16:00 uur. De motor is helemaal oké, de bilge is schoon, Chrisje is uitgeshopt. En we blijven nog een nachtje in Cowes. Vakantie dus.

Mijn actuele updates op Twitter gebruik ik regelmatig als excuustrut om dit blog niet meer zo frequent te updaten. Afgelopen zaterdag werd ik daarin echter flink terechtgewezen. Ik ontmoette op de steigers van Brighton spontaan twee trouwe lezers. Geen van beide had een connectie met mijn meest trouwe lezer (hoi mam!) maar wel groot gelijk: Er moet weer meer geschreven worden. En gelukkig valt er ook weer genoeg te schrijven, zowel over bootklussen als zeiltochten. En over Apple-zaken, maar dat nog even terzijde.

We zijn inmiddels weer op pad, een paar weken lekker zeilend “richting de Zuid”. Ik zal snel een begin maken met het verslag van de tocht… en dan wel zien hoe de wind waait c.q. het reisverslag vordert.

Lees verder →

Vanuit Guernsey moeten we langzaam aan gaan nadenken over de terugreis. Alderney ligt net boven Guernsey en is dus formeel een stap richting huis, zij het een kleintje. Maar ’t is wel prima springplank naar de Franse kust. En met de vele knopen stroom ben je er zo. Vertrekkend uit St. Peter Port besluiten we daarom om een klein omweggetje om het mini-eiland Herm te maken.

En dan ontdek ik, min-of-meer toevallig, een lek in het koelsysteem van de motor. Daar waar koud zeewater ingepompt wordt, druipt een behoorlijke hoeveelheid water langs de motor de bilge in. Not good.

Damn

Tijdens het zeilen probeer ik e.e.a. op te lossen: Het is vast de aanvoerslang! Die maak ik iedere winter even los om het water eruit en anti-vries erin te laten – en in de lente vice versa. Maar helaas, verder dichtmaken en aandraaien helpt niets. Blimey. De flens van de impellor? Nop. De afvoerslang? Too bad. Het lek blijkt echt achterop het pomphuis te zitten. En daar doe ik zelf niet zoveel aan, behalve stelpen. Damn! Hoe kan dit nou weer, zo vlak na een servicebeurt?

We besluiten om terug te keren naar Guernsey. Op Alderney is niet zoveel en er zal ook wel geen goeie monteur zijn. (Later horen we dat dit meevalt.) En de eerste de beste monteur die ik bel, nog onderweg naar St. Peter Port, belooft meteen de volgende ochtend langs te komen. (Inmiddels is de ochtend bijna voorbij maar de goede man heeft het een beetje druk. We wachten nog even af, maar het middagtij kunnen we shaken.)

Aan het eind van de middag liggen we dus weer te wachten voor de Victoria Marina, totdat de drempel voldoende water boven zich heeft om ons binnen te laten.

En we zijn niet alleen

Blijkbaar zijn meer mensen van plan om vanavond, vanaf 23:00 uur NL-tijd, de haven in te gaan. Steeds meer boten komen langszij aan de wachtsteiger, waar wij als eerste in een rij aan vastlegden. Voor en achter ons stapelt men de boten lekker door. Maar onze rij is de recordhouder: Op het hoogtepunt van het hele circus liggen er 16 boten zij-aan-zij aan onze boot vastgemaakt. De 4 stootwillen aan walzijde zijn zo plat als uitgeperste sinaasappels; de dikke, extra landvast staat strakker dan de gemiddelde pillenslikkende kaalkop op zaterdagavond. Fototoestellen klikken en in een mengelmoes van Frans, Engels en Nederlands praat iedereen enigszins opgelaten over deze gekke drukte.

In gedachte zien we de mooie bolle wangetjes van ons bootje langzaam indrukken en haar dek omhoog komen. Maar ze is zo sterk als we verwachten en weert zich kranig tegen die vele tonnen druk. Als een tijdje vóór hoog water de havendienst de 80+ boten binnen een uurtje de haven in leidt, vinden we zelfs – als één van de laatsten in de haven – een prima plekje. G&T, anyone?

Wat doe je op een zeilboot als de motor uitvalt? Juist, zeilen. Maar wat doe je als de wind dan ook nog helemaal wegvalt?

Shipping route

Middenin het Kanaal ligt de “Shipping route”, een kunstmatige snelweg die zo ongeveer het drukste stukje (vracht)vaarwater ter wereld vormt. Om ongelukken te voorkomen steek je daar als pleziervaart netjes in een rechte hoek over. (Zoniet, dan riskeer je een boete van duizenden Britse Ponden. Daar zijn ze heel streng in, die Britten.) En er is nog een ongeschreven regel: die grote containerschepen gaan bijna altijd voorlangs, want ze gaan keihard en kunnen i.e.g. niet uitwijken voor kleine rotzeilbootjes.

Geen motor meer

Het oversteken van het Kanaal is soms een beetje spannend. Niet voor “ervaren zeezeilers” zoals wij, natuurlijk. Maar het is toch weer prettig als we na een paar uurtjes motoren er weer bijna doorheen zijn. Helemaal als er dan ook eindelijk nog een lekker windje opsteekt. Maar niet als rond 18:00 uur ineens de motor ermee ophoudt.

Wat doe je dan? Wij gingen eerst maar eens even wat eten. Tenslotte heb je energie nodig. En je weet niet hoelang je nog scherp moet blijven. En hoelang de wind aanhoudt. (Niet lang dus.)

En ook geen wind

Zonder wind én motor doe je niet zoveel: Of je laat je op de stroom meedrijven, of je gaat voor anker. Beide geen aantrekkelijke opties vlak onder de Goodwin Sands. Dan maar eens even de Dover Coastguard opgeroepen.

Lees verder →