Het is een verschil van dag-op-nacht: waren de bootjes vorige week op één hand te tellen, dit weekend lijkt ’t hoogseizoen op het IJsselmeer. Maar het is dan ook wel heel erg lekker weer.
Sinds mei 2005 was Riet niet meer aan boord geweest. En voor het eerst zeilde ze (eindelijk) een mooi tochtje mee: M’dam – Enkhuizen – M’dam. Het was genieten. Toch?
Omdat Chrisje hard moet studeren, ben ik vandaag alleen met een paar mannen ’t water op geweest. Roel en Roeland zijn de gelukkige deelnemers op het eerste lentetochtje van dit jaar. En zie ze eens genieten! (Op de bekende plek vind je meer foto’s.)
Het is wat gepuzzel om uit de winterbox te komen: de afgebroken meerpaal maakt dat onze bakboord buurman met z’n landvast aan onze stuurboord paal hangt. Klinkt ingewikkeld? Bekijk de foto van gisteren maar.
Gelukkig is de buurman ook net aan boord, dus kan hij helpen met puzzelen. En niet veel later liggen we weer lekker in onze eigen box.
Eigenlijk valt er niet zoveel te doen: alleen de zeiltjes erop, en varen maar! En als we vertrekken is het weer nog erg lekker. Het zonnetje schijnt zelfs. In de loop van de paar uurtjes die we op het praktisch lege Markermeer doorbrengen, merken we toch dat het nog best een beetje afzien is. Maar wel heel erg lékker afzien! Wiiihaaa…
Het is zover, het vaarseizoen is begonnen. We kunnen weer zeilen. Nog sterker, we moeten weer. Want gisteren ontvingen we een brief van de Marina Monnickendam:
Geachte ligplaatshouder,
Op 19 maart gaan wij beginnen met de tewaterlating van de schepen … [Daarom] willen wij u vriendelijk verzoeken voor deze datum uw schip te verplaatsen naar uw eigen box.
Nou, dat hoeven ze ons natuurlijk geen twee keer te vragen. Morgen dan maar? En meteen een lekker middagje zeilen?
Vandaag ben ik al even aan boord geweest. De dektent kan eraf, de motor mag weer vaarklaar. Ik heb natuurlijk even getest: hij loopt weer als een zonnetje.
Over een zonnetje gesproken: Terwijl ik de motor laat draaien, begint het ijle lentezonnetje heerlijk te schijnen. Ik krijg het er warm van, in elk geval van binnen. Het zeilersbloed begint na een korte maar vieze winter te stromen. We gaan weer los!
Vechtend tegen de jetlag ben ik vandaag alleen nog in staat geweest om een bescheiden setje fotootjes op ’t web te plaatsen. Maar wat een lekkere vakantie. Twee schitterende eilandjes bekijken, fijne mensen ontmoeten, lekker bootje-varen en –borrelen, hele mooie bootjes kijken, prachtig strandje liggen, sunsetje vieren, visjes kijken en visjes en ander lekkers eten. Alles erop en eraan.
Het allerliefste hondje ter wereld is er niet meer. Heel verdrietig.
Maatje, veel sterkte hiermee!
Deze zondag waait ’t een beetje hard. Met windkracht 7, regen hoosbuien én deze temperaturen is het niet erg comfortabel zeilen. Zaterdag is een ander verhaal. Want met een briesje van 4-5 Beaufort en alleen wat lichte miezer krijg je ons ook in december het water wel op. Van harte, zelfs!
Ik moet toegeven: zo verschrikkelijk comfortabel is het, met een maximum van 12 graden Celcius, niet. Die warme kop thee is hard nodig en we hebben ons dik ingepakt.
Maar Chrisje & ik, ooit samen begonnen als mooi-weer zeilers, genieten er enorm van. Al regent smerig ’t gedurende de laatste uurtjes ervan, we hebben een zalig ‘nazomers’ zeilmiddagje. En dat in december.
Het voordeel van zeilen in de nazomer ok, herfst is dat het bijna altijd lekker waait. Zo ook dit weekend: zaterdag blaast een stevige Zuidwester ons met een bakstag-koersje naar Enkhuizen, zondag blaast de inmiddels West-noordwesten wind ons nog harder terug. (Bekijk onze trackfile, als .kml voor Google Earth.)
In Enkhuizen vind je één van onze favoriete zeilerscafeetjes: het Ankertje. Sinds het vertrek van de oude barkeepster was het daar echter nooit meer zo overdreven gezellig. Het leek dus wel veilig om hier zaterdagavond binnen te stappen.
Ik hoor mezelf nog zeggen: “Nee, nu écht alleen een koffie.” (Laat ’t niet zo’n nachtelijke slemppartij worden als de vorige keer dat ik dat zei.) Een goed voornemen waar helaas (suprise, surprise) weer niks van kwam. Mede dankzij de heren van ZV de Rukwind uit Durgerdam. Cheers mannen, op een succesvol rondje Noord-Holland.
Sinds vorige week kan het nog simpeler: Je opent gewoon m’n speciale .kml rechtstreeks in Google Maps.
Vanwege het enorme pleurisweer afgelopen zaterdag, maken we alleen zondag een lekker herfstrondje. Het is die zondag nog steeds erg grijs. Maar, zoals op de foto hiernaast wel te zien is, een klein streepje zon weet zich even tussen de wolken door te friemelen. Heel even. En daarna begint het gelukkig genadeloos te druilen.
Afgelopen weekend* zeilen Chrisje & ik in de loop van de zaterdagmiddag richting Hoorn. Het waait zalig – zo’n 5-6 pal uit het Oosten – en met een halvewinds koersje zijn we binnen een paar uurtjes in de oude binnenhaven.
Ondanks de grijze luchten en het eind van het seizoen is het daar nog knap druk: we liggen drie schepen van de wal.
Aan boord eten we onze eerste herfst-stamppot en besluiten nog eventjes aan wal te gaan voor een lekker kopje koffie. (En nee, dat was niet bedoeld als eufemisme: Ik begon écht met een kopje Oud-Hoornse gezelligheid.)
De koffie bij het Schippershuis smaakt echter niet naar méér. Dus moet -ie maar weggespoeld worden met een biertje. Of een glaasje bruine rum met ijs. Juist als we denken dat het wel genoeg is, raken we in gesprek met eerst één, toen twee en uiteindelijk drie rasechte solozeilers.
Ik heb altijd een mateloze bewondering voor ze gehad: die eenzame zeiler (die kromgebogen over zijn roer tegen de wind zichzelf een weg baant…) Bijna altijd zijn ’t kerels, altijd verknocht aan het zeilen en hun boot in het bijzonder. Vaak kom je ze tegen in sluizen, waar ze uiterst behendig in hun eentje hun bootje aanleggen. Soms bezeilen ze oceanen in in eentje, vaker vind je ze ieder weekend op het IJsselmeer. Ze lijken een beetje op kluizenaars, maar dan te water.
Er waren een hoop van deze solisten in Hoorn. (De meest bekende, wereldberoemd in Nederland en Siberië, was er overigens niet. We kwamen hem wel tegen eerder in IJmuiden, waar hij aan een nieuw project schijnt te werken.) En drie van die solisten zitten nu naast ons aan de bar.
Wat drijft de solozeiler? Het helderste antwoord dat we krijgen op die vraag is: “Ik moet dat gedoe met die bemanning niet meer.” We krijgen wel andere verhalen. Dankzij die mooie verhalen van de drie heren in Hoorn wordt het ietsje later dan gepland. En nadat ’t Schippershuis de bar en z’n deuren sluit, maken we zelfs nog even met z’n vijfen de laatste slokken Bowmore soldaat, aan boord van ons bootje.
De volgende dag zouden we met vier boten richting Lelystad kruisen, waarna Chris & ik voor de wind huiswaards kunnen keren. Van dat plan komt helaas niet zoveel: de lange nacht eist z’n tol en ik ben blij als ik, met een knoop of acht, rechtstreeks de Gouwzee binnenvaar.
Solozeilen: ’t Is niks voor mij. Ten eerste ben ik veel te gelukkig dat Chrisje en ik deze passie delen. Ten tweede is het in je eentje pas gezellig als je je lotgenoten in altijd dezelfde kroeg tegenkomt. En tot slot valt ons bootje écht niet alleen te varen: Het is een werkboot, eentje voor (minimaal) twee.
* Ja, ik weet ’t: De blogposts zijn nogal vertraagd tegenwoordig. Ik beloof beterschap!
