De overnachting in Eastbourne was heerlijk. Na een fantastische – I say again: fantastische, over. – warme douche en een maalijd aan boord slapen we beiden als roosjes. Zo lekker, dat we bijna vergeten dat we vandaag weer een tij te halen hebben. Ach, ’t is maar een paar uurtjes en de stroom is dit kleine stukje heel lang mee.

Daytripping

Het is een zalig (dag)tripje vanuit Eastbourne, voorbij de kaap Beachy Head, recht op Brighton. Het hele stuk is bezeild; de wind is met 3-5 Noord prima voor een ruim en daarna aandewinds koersje; de zee is rustig en het zonnetje wisselt de wolkjes mooi af. Perfect.

Om 11:42 uur en 51 seconden UTC passeren we de nul-meridiaan. Weer een prachtig wapenfeit voor ons beiden: dat was mij ook nog niet overkomen. (Want op de oceaan begonnen we ergens op 15º Westerlengte.) Nou alleen die Evenaar nog een keertje over zeilen.

Fish ’n Chips

Bij aankomst in Brighton Marina wijst e.e.a. zichzelf. En de vriendelijke Harbour Staff wijst ons de rest: een comfortabele box en de code voor het dikke hekwerk. Hier liggen we wederom een nachtje veilig en beschut. Nu eerst (eindelijk!) – Fish ’n Chips.

Na Ramsgate (ja, daar waren we dus) varen we een behoorlijk saai, schijnbaar windloos tochtje het kanaal weer over naar het franse Boulogne. Het is vooral héét: zowel onderweg als in de haven branden we bijna van het dek af.

Boulogne

Boulogne is niet meer zoals vroeger: zij-aan-zij wachten tot de sluis van de stadsrivier ’s nachts ineens alle jachtjes de haven uitspuit. Het is er tegenwoordig prima voor elkaar: Het hele havengebied is serieus opgeknapt en we liggen er lekker in een comfortabele box. Dat mocht ook wel, want we hebben de vermoeidheid van eerdere tochten nog steeds in het lijf zitten. Dus we blijven maar een extra nachtje liggen.

Vanaf nu gaan we het wat rustiger aan doen. Niet meer van die lange stukken. Dachten we…

West 🙁

De overkant lonkt echter nog steeds. Van de vriendelijke zeiler Derek die we in Ramsgate (natuurlijk in de RTYC) tegenkwamen kregen we het advies:

West 🙁
East 🙂

Maar ondanks dat advies besluiten we vanmorgen vroeg naar het westen te koersen. Bij zonsopgang vertrekken we. Pal west, naar Eastbourne of misschien zelfs Brighton.

Het is dus toch een lange tocht: van de geplande 55 zeemijl zijn d’r niet zoveel bezeild. Uiteindelijk komen we vlak voor zonsondergang aan in Eastbourne. We hebben weer 70.99 zeemijl op de teller erbij, en een dikke 16 uur varen. Gelukkig zijn de stukjes vanaf hier échte dagtochtjes. Toch?

We hebben een lezer!

Bij aankomst in de Royal Souvereign, de jachthaven van Eastbourne, worden we trouwens enthousiast begroet door een (trouwe?) lezer. Roland, zegt de naam Marcel je iets? Hij doet je de groeten!

In Blankenberge maken we, de ochtend middag na onze nachtelijke aankomst een plan voor de volgende trip. Gaan we voor de oversteek, nog zo’n lange tocht? Of zakken we een beetje verder af?

De agenda van een van onze bemanningsleden voert de druk wel wat op: zaterdagochtend moet hij in België zijn. En hij is natuurlijk niet voor niets mee: er mag gezeild worden!

Het plan

Tijdens de vorige tocht was het plan al in m’n hoofd opgeborreld: een lekkere dag rust in Blankenberge: rustig het bootje opruimen, wat bootschappen doen, een pintje pakken en vooral even lekker eten. En dan op tijd ‘op kooi’ en de vrijdag vóór het ochtendgloren vertrekken. En dat plan (b)lijkt ook nog eens te passen in getijden en bezeilde mijlen… We gaan voor de oversteek.

Laveren en afsnijden

Helaas hebben we het plan niet helemaal kunnen halen. We hebben, dankzij wat ongunstige wind en hier en daar wat moeten laveren en elders wat afgesneden, zoals op de kaart goed te zien is. De bedoeling was om 20:30 uur aan de bar van de Royal Temple Yacht Club te staan. En uiteindelijk is dat bijna gelukt. (Helemaal als je in BST rekent!)

De tocht verliep erg voorspoedig. Vanaf de prachtige “sunrise” op zee tot de aanloop van Ramsgate vlak voor zonsondergang, er ging niks echt mis. Behalve misschien dat de lichte genua het begaf in de aanzwellende wind en dat ook de nieuwe marifoon ons niet kon helpen bij het aanlopen van de haven. Ach, da’s materieel.

(Geen) feestdag

Onze bemanning begint vanmorgen in alle vroegte aan een lange, lastige thuisreis. Volgens mij hebben ze nu wel wat goed te maken met het ’thuisfront’. Zo de wind waait, zeggen zeilers. En dat mogen jullie nu wel zeggen, Roel & Roel… bedankt voor het bemannen! Het was gezellig en fijn dat jullie erbij waren.

Chrisje en ik genieten deze zaterdag van een welverdiende lay day. Het is echt schitterend, bijna Grieks weer en we drentelen lekker door het drukke stadje, drinken een biertje bij de RTYC en shipsloggen wat op een terrasje aan de kade. We vieren bovendien een heuglijk feit: Exact 10 jaar geleden ‘vonden’ we elkaar – ook op het zoute water, maar dan de Griekse zee. Chrónia polá, liefje!

Op een prachtige, maar niet zo winderige tocht vanuit Scheveningen varen we in een grote bocht naar Blankenberge. Vanwege de gebrekkige en ruime wind wisten we van tevoren niet zeker waar we uit zouden komen. Maar met de uitgeboomde lichte genua, zonder grootzeil, komen we een heel eind. Het had ook ergens in Zeeland of Zeebrugge kunnen worden.

Wie is de Bob?

Dit is het eerste tochtje dat Bob (ons vaste nieuwe bemanningslid) z’n kunsten mag vertonen. En we zijn bijzonder onder de indruk! Z’n stuurkunsten doen die van de schipper verbleken, zolang het zeil maar goed getrimd staat en de golven niet te groot zijn.

Spannend

De hamburgers van Roel houden de rest van de bemanning op de been. Naast een mysterieuze blauwe catamaran is het oversteken van de drukke waterwegen voor Zeebrugge één van de weinige spannende momenten deze tocht. (Ook op de kaart niet). En als om ongeveer 3 uur ’s nachts, na 17 uur varen de wallijntjes vastgelegd worden, vallen de oogjes snel dicht.

En nu?

Waar zijn we nu? Op het moment zijn we al een klein stukje verder. Maar waar? Wie het weet mag het zeggen! Misschien hang ik er wel een mooi prijsje aan. (Morgenochtend wordt de uitslag automatisch geplaatst; Bemanningsleden zijn uitgesloten van deelname; Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.)

Na een eerste lekker tochtje van Monnickendam naar Amsterdam wordt ’t even saai: de wind is pal op de kop, het Noordzeekanaal is echt niet bezeild. (Zie de track op Google Maps.) En nadat we in IJmuiden aangekomen zijn wordt het nog veel saaier (op het bezoekje van een oude vriend vage bekende na).

Verwaaid in IJmuiden

De eerste dag die we eigenlijk op zee wilden doorbrengen is helaas ietsje te pittig. Met windvlagen van een dikke 30, soms over de 40, knopen vanuit ’t Noordwesten is het niet slim om de zee op te steken. (Met dit soort wind is het leuk gokken voor Schevingen.) De maandag blijven we dus “lekker” in de haven liggen. (Over de jachthaven van IJmuiden schrijf ik later nog wel eens wat.)

Mooi zeilen

Vandaag is het wel wat. De toch van IJmuiden naar Scheveningen stelt in afstand niet zoveel voor. Maar bij de pieren van IJmuiden merken we al dat een wat korter tochtje best lekker is: de zee is aardig ‘knobbelig’ na al die dagen wind. En het is wel inééns zomer geworden! Dan is het wel fijn als je na een mooi stukje zeilen nog wat in de haven kunt rondstrompelen, shoppen, visje eten en boordborreltje doen. (Proost!) Ook het tochtje van vandaag is, zoals hopenlijk alle volgende stukken, op Google Maps te bekijken.

Vervolg?

De volgende stap is nog niet duidelijk. ’t Kan België worden, of Zeeland, of (heel misschien) wel Engeland. Voor de opstappers Roel & Roel is dat vervelend: ze hebben nog geen idee tot waar we de komende dagen gaan komen. Maar ja, zo is het zeilen: zo de wind waait!

Afgelopen zondag varen we lekker vroeg uit. Het zou vreselijk mooi weer worden, met misschien een buitje, maar daar maken we ons niet zo druk om. Totdat de grote donkere wolken, tegen de wind in, achter ons aan kwamen rollen.

De bui die een uurtje later over ons heen trekt is van tropische proporties: het zicht wordt bijna minder dan we ooit op zee in een mistbank hadden; het water om ons heen wordt volledig vlakgeslagen. Op dat moment voelt het alsof het bootje stil in het water ligt – terwijl we een dikke zes knopen maken!

Uiteindelijk besluiten we het bij een Rondje Pampus te houden. Als onze track-file uittekent op Google maps, is goed te zien hoe we de hele dag tussen de rest van de buien laveren. Gelukkig dat het bij aankomst in de haven helemaal opklaart: tijd voor boat-drinks in het hete zonnetje.

Terwijl ons zusterschip helaas kampt met vervelende problemen op hun eerste zeilweekendje, hebben wij er weer een prachtig zeilweekeinde op zitten. Vrijdag zijn we al aan boord, waarbij ik me in het “floating office” achter de iBook nestel en Chrisje zich in de kuip op hoognodig onderhoud stort.

Zaterdag sturen we in een stevig windje richting Almere. Ik wil nou eindelijk wel eens dat nieuwe bemanningslid monteren en daar heb ik nog wat onderdelen bij nodig. Op naar Kniest dus, waar we behalve allerlei onderdeeltjes ook alvast de Reeds Nautical Almanac, voor onze trip deze zomer.

Het blijft aardig doorwaaien: KNMI geeft een windwaarschuwing (pfft, 6 Beaufort) en we besluiten te blijven hangen in deze jachthaven. En daar vind ik inspiratie voor de eerste van (hopenlijk) vele haven-reviews die ik op dit weblog zal gaan verzamelen: Marina Muiderzand.