Afgelopen weekend* zeilen Chrisje & ik in de loop van de zaterdagmiddag richting Hoorn. Het waait zalig – zo’n 5-6 pal uit het Oosten – en met een halvewinds koersje zijn we binnen een paar uurtjes in de oude binnenhaven.

Ondanks de grijze luchten en het eind van het seizoen is het daar nog knap druk: we liggen drie schepen van de wal.

Kopje koffie?

Aan boord eten we onze eerste herfst-stamppot en besluiten nog eventjes aan wal te gaan voor een lekker kopje koffie. (En nee, dat was niet bedoeld als eufemisme: Ik begon écht met een kopje Oud-Hoornse gezelligheid.)

De koffie bij het Schippershuis smaakt echter niet naar méér. Dus moet -ie maar weggespoeld worden met een biertje. Of een glaasje bruine rum met ijs. Juist als we denken dat het wel genoeg is, raken we in gesprek met eerst één, toen twee en uiteindelijk drie rasechte solozeilers.

Kluizenaars te water

Ik heb altijd een mateloze bewondering voor ze gehad: die eenzame zeiler (die kromgebogen over zijn roer tegen de wind zichzelf een weg baant…) Bijna altijd zijn ’t kerels, altijd verknocht aan het zeilen en hun boot in het bijzonder. Vaak kom je ze tegen in sluizen, waar ze uiterst behendig in hun eentje hun bootje aanleggen. Soms bezeilen ze oceanen in in eentje, vaker vind je ze ieder weekend op het IJsselmeer. Ze lijken een beetje op kluizenaars, maar dan te water.

Er waren een hoop van deze solisten in Hoorn. (De meest bekende, wereldberoemd in Nederland en Siberië, was er overigens niet. We kwamen hem wel tegen eerder in IJmuiden, waar hij aan een nieuw project schijnt te werken.) En drie van die solisten zitten nu naast ons aan de bar.

Waarom toch solo?

Wat drijft de solozeiler? Het helderste antwoord dat we krijgen op die vraag is: “Ik moet dat gedoe met die bemanning niet meer.” We krijgen wel andere verhalen. Dankzij die mooie verhalen van de drie heren in Hoorn wordt het ietsje later dan gepland. En nadat ’t Schippershuis de bar en z’n deuren sluit, maken we zelfs nog even met z’n vijfen de laatste slokken Bowmore soldaat, aan boord van ons bootje.

De volgende dag zouden we met vier boten richting Lelystad kruisen, waarna Chris & ik voor de wind huiswaards kunnen keren. Van dat plan komt helaas niet zoveel: de lange nacht eist z’n tol en ik ben blij als ik, met een knoop of acht, rechtstreeks de Gouwzee binnenvaar.

Niks voor mij

Solozeilen: ’t Is niks voor mij. Ten eerste ben ik veel te gelukkig dat Chrisje en ik deze passie delen. Ten tweede is het in je eentje pas gezellig als je je lotgenoten in altijd dezelfde kroeg tegenkomt. En tot slot valt ons bootje écht niet alleen te varen: Het is een werkboot, eentje voor (minimaal) twee.

* Ja, ik weet ’t: De blogposts zijn nogal vertraagd tegenwoordig. Ik beloof beterschap!

Het is de afgelopen weken wat rustig geweest op de site. Volledig onterecht, want we hebben prachtige zeilweekendjes gehad.

Almere – Muiden – Lelystad

De laatste dag van september kruisen Chrisje en ik het hele Markermeer over. Zaterdag naar Muiden, maar via Almere. Daar is het namelijk altijd voortvarend shoppen, vooral aan het einde van het vaarseizoen. En dat bleek weer niks tegen te vallen.

Muiden viel wél een beetje tegen. We hadden er vorig jaar nog een erg leuke avond gehad; dit jaar blijk je er echter helemaal niet meer zo gezellig in het stadje te kunnen liggen. De hele kade is tegenwoordig gereserveerd voor de commerciële Bruine vloot. Noodgedwongen kwamen we dus in de jachthaven, herstel, de Koninklijke terecht. Nou hou ik al niet van jachthavens. En vanwege het hoge aardappel-in-de-keel-gehalte en het feit dat je daar niet meer op strompelafstand van Graaf Floris ligt, vin’k die van Muiden echt nie zo leuk. De zwaar overtrokken prijs voor een overnachting draagt daar zeker aan bij.

Zondag varen we eerst Lelystad, waar we treffen met wat familie voor een gezellige lunch in ’t Dijkhuisje. De terugweg naar Monnickendam weten we nét de dikke buien te ontwijken, maar op veilige afstand bewonderen een indrukwekkende wolk met daarin én enorme stortbuien én donder & bliksen én een regenboog én een kleine waterhoos.

Rondjes Pampus

Afgelopen weekend vaar ik twee losse daagjes: eentje met “de mannen” en eentje met Chrisje. Allebei de dagen maken we een rondje Pampus. Maar de dagen zijn qua omstandigheden aardig verschillend.

Op zaterdag was een neerslagkans van 90% voorspeld. Het blijkt echter een stralende dag, met veel bewolking om ons heen. De niet-voorspelde windkracht 7 blaast het Markermeer echter mooi schoon en we genieten (zichtbaar) van een stevig nazomer-tochtje.

Zondag had een zonkans van 60% of meer. Tegen de 5 Beaufort kruisen we dik ingepakt naar Pampus. Pas in de loop van de namiddag, als de wind wat gaat liggen, komt het zonnetje pas door de grauwe wolkendeken. Maar dan is het ook echt heerlijk: Op de kleinere spi sturen we zeer ontspannen vanaf Pampus naar huis.

Met een nieuwe giek, gerepareerde zeiltjes, een opgeladen iPod en een prima weersvoorspelling kan het zeilweekend bij voorbaat al niet meer kapot. En da’s maar goed ook, want GJ komt een eindelijk een paar daagjes meezeilen.

De weersvoorspelling blijkt langzamerhand van prima bijgesteld naar warrig: de “1-4 ZO”, of was het nou “2-5 NO krimpend naar N” geeft ’t al aan: Men heeft geen idee – en dat blijkt. Desondanks kunnen we lekker zeilen. Kruisend tegen de overwegend noordelijke wind varen we zaterdag naar Enkhuizen. De volgende ochtend kruisen we tegen de wederom niet-voorspelde zuid-oosten wind in, via de sluis bij Lelystad.

Zondagmiddag belanden we in een absolute windstilte die doet denken aan de afgelopen 24-uurs. Dit keer mag gelukkig wel de motor bij. En we houden het gelukkig het hele weekend grotendeels droog. (Al geldt dat niet helemaal voor de gezellige zaterdagavond in Good Ol’ Enkhuizen, die als altijd vrij ‘vochtig’ verliep).