In Blankenberge maken we, de ochtend middag na onze nachtelijke aankomst een plan voor de volgende trip. Gaan we voor de oversteek, nog zo’n lange tocht? Of zakken we een beetje verder af?

De agenda van een van onze bemanningsleden voert de druk wel wat op: zaterdagochtend moet hij in België zijn. En hij is natuurlijk niet voor niets mee: er mag gezeild worden!

Het plan

Tijdens de vorige tocht was het plan al in m’n hoofd opgeborreld: een lekkere dag rust in Blankenberge: rustig het bootje opruimen, wat bootschappen doen, een pintje pakken en vooral even lekker eten. En dan op tijd ‘op kooi’ en de vrijdag vóór het ochtendgloren vertrekken. En dat plan (b)lijkt ook nog eens te passen in getijden en bezeilde mijlen… We gaan voor de oversteek.

Laveren en afsnijden

Helaas hebben we het plan niet helemaal kunnen halen. We hebben, dankzij wat ongunstige wind en hier en daar wat moeten laveren en elders wat afgesneden, zoals op de kaart goed te zien is. De bedoeling was om 20:30 uur aan de bar van de Royal Temple Yacht Club te staan. En uiteindelijk is dat bijna gelukt. (Helemaal als je in BST rekent!)

De tocht verliep erg voorspoedig. Vanaf de prachtige “sunrise” op zee tot de aanloop van Ramsgate vlak voor zonsondergang, er ging niks echt mis. Behalve misschien dat de lichte genua het begaf in de aanzwellende wind en dat ook de nieuwe marifoon ons niet kon helpen bij het aanlopen van de haven. Ach, da’s materieel.

(Geen) feestdag

Onze bemanning begint vanmorgen in alle vroegte aan een lange, lastige thuisreis. Volgens mij hebben ze nu wel wat goed te maken met het ’thuisfront’. Zo de wind waait, zeggen zeilers. En dat mogen jullie nu wel zeggen, Roel & Roel… bedankt voor het bemannen! Het was gezellig en fijn dat jullie erbij waren.

Chrisje en ik genieten deze zaterdag van een welverdiende lay day. Het is echt schitterend, bijna Grieks weer en we drentelen lekker door het drukke stadje, drinken een biertje bij de RTYC en shipsloggen wat op een terrasje aan de kade. We vieren bovendien een heuglijk feit: Exact 10 jaar geleden ‘vonden’ we elkaar – ook op het zoute water, maar dan de Griekse zee. Chrónia polá, liefje!