Eastbourne en Brighton

Van Dover naar Eastbourne is niet zo’n enorme tocht. Die 45 zeemijl zou in theorie tussen ontbijt en borrel gevaren moeten zijn. In theorie.

Weather permitting, of course

Het weer zit niet zo mee: Het waait lekker, maar pal op de neus. De golven zijn niet hoog maar wel stijl. En de aanvankelijk blauwe lucht betrekt na een uur al flink, om later heel veel regen uit donkere wolken te laten plenzen. In de buien zwelt en draait de wind, waardoor het rak dat eerst over stuurboord gevaren wordt, over bakboord uitkomt.

Helaas wil het laveren nog steeds niet opschieten. Dus missen we het tij. Zó erg zelfs dat de stroom aan het eind van de rit weer meezit: Na twaalf uur hakken tegen wind en golven arriveren we, moe maar voldaan, in Eastbourne. Daar hebben we nog net de energie voor één boordborrel, ruim ná de avondmaaltijd die eerder onder helling werd gekookt en met één hand aan de helmstok is genuttigd. We hebben alles gezeild, dat wel.

Dragrace naar Brighton

De volgende dag houden we het kort maar krachtig. In twee efficiënte slagen rammen we rakelings om Beachy Head, voorbij de Seven Sisters, tussen de vele vlaggetjes van de ‘lobster pots’ door, rechtstreeks op de pieren van Brighton Marina. En snel!

Het tweede, langste rak is bijna halve wind en we trimmen het bootje gemiddeld (!) op 7 knopen. En dat ondanks de uitgezeilde lappen. (Wat zou ze lekker zeilen als we eens wat nieuwe, strakke doeken aanschaften.) Die 38-voeter die ons even voorbij dacht te varen, heeft flink z’n best moeten doen. Kom dan, jôh! Heerlijk.

Na de inmiddels traditionele lunch bij Gourmet Fish & Chips in de Marina, eten we ’s avonds middenin de gezellige stad op één van de vele terrassen. We wandelen over de pier in de avondzon, shoppen nog wat bij de 24-uurs supermarkt bij Waterfront en duiken er op tijd weer in. Want morgen varen we de Solent op, naar Portsmouth? Of blijven we een dagje liggen om uit te rusten? Want op Wight kon het wel eens heel gezellig gaan worden.

Dover, met moeite

Wat doe je op een zeilboot als de motor uitvalt? Juist, zeilen. Maar wat doe je als de wind dan ook nog helemaal wegvalt?

Shipping route

Middenin het Kanaal ligt de “Shipping route”, een kunstmatige snelweg die zo ongeveer het drukste stukje (vracht)vaarwater ter wereld vormt. Om ongelukken te voorkomen steek je daar als pleziervaart netjes in een rechte hoek over. (Zoniet, dan riskeer je een boete van duizenden Britse Ponden. Daar zijn ze heel streng in, die Britten.) En er is nog een ongeschreven regel: die grote containerschepen gaan bijna altijd voorlangs, want ze gaan keihard en kunnen i.e.g. niet uitwijken voor kleine rotzeilbootjes.

Geen motor meer

Het oversteken van het Kanaal is soms een beetje spannend. Niet voor “ervaren zeezeilers” zoals wij, natuurlijk. Maar het is toch weer prettig als we na een paar uurtjes motoren er weer bijna doorheen zijn. Helemaal als er dan ook eindelijk nog een lekker windje opsteekt. Maar niet als rond 18:00 uur ineens de motor ermee ophoudt.

Wat doe je dan? Wij gingen eerst maar eens even wat eten. Tenslotte heb je energie nodig. En je weet niet hoelang je nog scherp moet blijven. En hoelang de wind aanhoudt. (Niet lang dus.)

En ook geen wind

Zonder wind én motor doe je niet zoveel: Of je laat je op de stroom meedrijven, of je gaat voor anker. Beide geen aantrekkelijke opties vlak onder de Goodwin Sands. Dan maar eens even de Dover Coastguard opgeroepen.

Verder lezen

Oostende en… Dover?

Wanneer we wakker worden in Breskens is het meteen duidelijk: De wilde wind van de afgelopen dagen is getemd. En eenmaal op zee blijkt dat iedereen hierop heeft gewacht. Want honderden boten varen tegelijk de Westerschelde af, naar het zuiden.

Zoveel boten zagen we vroeger wel tegelijk op het Markermeer en tegenwoordig op het Haringvliet. Zo’n drukte maakten we op zee niet eerder mee, maar we vermaken ons kostelijk: want ondanks de uitgezeilde lap aan de mast loopt het bootje nog vele andere voorbij.

Oostende

In onze favoriete Belgische havenplaats is het volop zomer. De boten liggen 6-dik gestapeld en Robèrt heeft weer van alles bij elkaar te blèren. Het is een gezellige en ook weer zeer nuttige stop: nadat de vriendelijke bezorger van de General Stores aan boord is geweest, varen we vanmorgen verder zuidwaarts met een boot vol met verse Jupiler (e.a. belastingvrije lekkernijen).

Op het moment van schrijven weet ik nog niet in welke haven we vandaag gaan uitkomen. De wind is erg mild, uit onduidelijke maar vooral ongunstige richting. En ondanks de twee bruinvissen die ons net kwamen begroeten is Dover toch wat ver om helemaal op de motor te doen.

Via Zierikzee naar Breskens

Donderdag stappen we aan boord terwijl ’t flink waait. Diezelfde avond krijgen we bovendien een paar lelijke buien over. En ook de volgende dagen is het vies: teveel, onvoorspelde wind uit het zuidwesten.

Het zuidwesten is natuurlijk precies de kant waar we naartoe willen. Het liefst zonder recht tegen wind en golven te moeten vechten. Dus een alternatief plan is snel getrokken: we gaan binnendoor, via Zierikzee en, als het moet, verder binnendoor langs Veere en Middelburg. En het blijkt te moeten.

In Zierikzee wordt het natuurlijk weer veel te gezellig als we Marcel van de Live treffen. Dus als we de volgende dag lekker fris (ahum) op tijd (ahum!) verrekken, zijn die 35+ knopen wind op de Oosterschelde ruim voldoende reden om verder binnendoor te gaan. En dan gaan we ook maar helemáál door: Om acht uur ’s avonds steken we nog eventjes de Westerschelde over en varen we, net op tijd voor de avondmaaltijd bij zonsondergang, de jachthaven van Breskens binnen.

Zeilvakantie op de iPad

Onze de twitter-volgers wisten het natuurlijk al: We hebben een iPad. Met allemaal prachtige zeekaarten erop. En die moesten we natuurlijk even proberen. Dus plannen we een extra lang weekend naar Oostende.

Mini-vakantie

Als we afgelopen vrijdag eindelijk de Goereese sluis door zijn, staat er niet veel wind. De stroom in slijkgat staat nog een beetje tegen, dus het onderwaterzeil moet nog een beetje helpen. Maar eenmaal op open zee zijn de golfjes kalm en is het windje prima. In de rug, dus erg geschikt voor een flink aantal uren op de spinaker.

Oostende is de afgelopen jaren vaak het Echte Begin van onze vakantie. We genieten ook nu van de prachtige, bruisende stad en al haar verleidingen. En we vullen, tax-free en aan boord bezorgd, de vakantievoorraad aan bij de General Stores. Nu is deze jaarlijkse mijlpaal niet meer dan één dag varen van onze thuishaven. En dus hopen we er veel vaker in een seizoen lekkere mini-vakanties te kunnen vieren! (Ookal kan de terugtocht een beetje nat zijn.)

Navionics op de iPad

Voor de iPad hebben we vrijwel direct een app van Navionics gekocht: Europe West HD (iTunes). Hiermee heb je voor € 25 meteen een enorme set electronische kaarten van zo’n beetje héél westelijk Europa. In extreem detail, en behoorlijk up-to-date. Bovendien kan je er echt heel fatsoenlijk mee navigeren!

De software is nog niet helemaal crash-vrij. (De versie op de iPhone is dat inmiddels al wel, is mijn ervaring. Dus dat komt vast goed.) En de interactie is niet helemaal conform de iPhone-conventies. Maar het werkt wel, en heel erg lekker: Dit is fantastisch. En, zoals ik eerder twitterde:

This will be a hit in every yacht club we visit this summer.

Posted from my girlfriend’s iPad 😉

Grijze luchten

Vanuit Utrecht komen we gelukkig nog wel weg, afgelopen zaterdag. (Voor hetzelfde geld was de weg geblokkeerd geweest door allemaal roze fietsers.) Als we eenmaal bij het bootje aankomen, blijkt het daar gelukkig droger dan in het midden van het land. Maar echt stralend is het nog niet. En dat blijft ook zo.

Er is ook niet teveel wind. Maar op de grote genua en later de halfwinder maken we genoeg knoopjes. Gestaag glijden we over het Vuile Gat langs het eilandje Tiengemeten, van waar de natuur ons breeduit toelacht: Tussen de schotse koeien (met kalfjes) fladderen en schreeuwen fazanten. Of zouden dat, heel toepasselijk, echte “famous” grouses geweest zijn?

Een jaar of 10 geleden voeren we, op een klein gehuurd bootje, ook hier op ditzelfde water. Toen aten we een lekker visje in Stad aan ’t Haringvliet, waar we overnachtten in het kleine binnenhaventje. Het visje viel destijds niet helemaal oké, maar dit kleine stadje wilde ik graag weer terugzien. Helaas is het betreffende eetcafé niet meer te vinden en de binnenhaven inmiddels expliciet “niet voor passanten”. Dan varen we liever ietsje terug, om in bruisend (not!) Den Bommel te overnachten. En ondanks de dorpskermis is het daar heerlijk rustig.

Zee of lunch?

Zondag is weer een frisse dag. We kiezen ervoor om niet, samen met de Marea Alta, de zee op te gaan. In plaats daarvan doen we een lekkere lunch bij Berrisz in Stellendam, varen rustig terug naar de overkant en doen daarna nog een borreltje bij de buurvereniging Helius.

Een prima eerste weekendje op ’t Haringvliet, zo. Komend (lang) weekend varen we wél weer “op zout”; waarschijnlijk naar Scheveningen en IJmuiden, waar we de thuiskomers van de Live hopen te treffen.

Heerlijk rustig einde vaarseizoen

Als we vrijdagmorgen, teleurgesteld na een gecancelde én een vertraagde vlucht maar besluiten om niet naar Rome te gaan, weten we nog niet hoe lekker we het zondag op het water gaan krijgen. Inmiddels weten we dat wel. (Heerlijk!)

Het is droog, maar de zon duikt helaas de meeste momenten achter een dikke wolkenlaag. De wind trekt aan van windkracht vier naar ruim vijf met verraderlijke vlagen van zeker 30 knopen. Voor vertrek is de genoa al verruild voor de HA-fok. En later moet ook dat eerste rif in het grootzeil om het een beetje droog te houden. Het gangboord dan, want in de kuip spatte het flink. (Buiskappen zijn voor, eh… mooiweerzeilers?) Dit is heerlijk pittig zeilen!

Rustig einde

De haven is praktisch uitgestorven. Minimaal de helft van de boten is het water al uit. En op de plas is het relatief rustig. Je ziet slechts een paar medezeilers, die elkaar groeten vanuit het gedeelde genoegen: “Hoezo einde vaarseizoen?!”

Het lijkt wel winter

Als we in de middag uit Monnickendam vertrekken is het zonnig. En het waait lekker, uit het oosten dus behoorlijk fris. En dat blijft zo, tot Enkhuizen: fris en lekker. Nu de zon weg is, wordt het echt koud dus kruipen we in ons knusse kajuitje.
Dit is een goed moment om aan die 3 seizoenen Dexter te beginnen.

Zierikzee, Willemstad, Amsterdam

In Zierikzee twijfelen we. Willen we weer buitenom terug, of gaan we nog een stukje van de Staande Mast Route doen. Waar we twee jaar geleden het meest zuidelijke stukje pakten, lijkt nu de volgende etappe interessant. Op zee wordt namelijk 7 Beaufort voorspeld.

Jeroen gaat z'n eigen weg op de Marea AltaOp donderdag varen we laat in de middag naar Willemstad. Het is donker als we hier aankomen en nog steeds als we vertrekken: Om 5:30 uur gaat de wekker. Dit keer niet vanwege het tij, maar vanwegen de bruggen die we moeten halen. Rond 13:00 uur de spoorbrug in Gouda, rond 18:00 de bruggen bij Boskoop, 20:00 bij Schiphol en dan vóór 23:00 uur melden in A’dam.

Thundery Clouds over AmsterdamHet komt allemaal nét uit en na een lange, natte, bijzondere tocht lopen we om 03:00 uur de Sixhaven binnen. Daar blijven we lekker een dagje liggen, om uit te blazen en op te drogen. (’t Is tenslotte vakantie. Nog heel even.) De Amsterdamse Uitmarkt brengt ons die avond meer vertier, een gaaf optreden van Pete Philly en nog “een beetje regen“, maar dat mag de pret niet drukken.

Oostende, Zierikzee

Onze buurman in Oostende zagen we weken eerder al bij vertrek uit Boulogne. Hij zeilde solo naar de Kanaaleilanden terwijl wij de Engelse zuidkust afschuimden, vertelt hij bij een iets te gezellig boordborreltje. En als we de woensdag rustig, met ruime en flinke wind in enkel het grootzeil en een kleine spijker in het hoofd richting Zierikzee varen, komt deze bikkel ons snoeihard voorbij blazen.

Marea AltaMarea AltaMarea AltaTwee zeilen zijn ‘m hierbij niet genoeg: met grootzeil aan loefzijde uitgeboomd en z’n fok vliegend aan lei maakt hij zoveel snelheid dat z’n anker in de golven verdwijnt. Hebbie haast, Jeroen? 😉

Chris & MarcelVanaf de Roompotsluis krijgen we een bijzondere opstapper aan boord: Marcel van de Live, die we ontmoetten op Barbados en die nu gezellig een klein stukje met ons meevaart en ons daarna wat van de plaatselijke genoegens leert kennen.